اگر بگوییم تمامی انسان‌ها در طول زندگی‌شان بارها به نحوی دچار شکست و عدم موفقیت شده‌اند و لحظات سخت و دشوار شکست را تجربه کرده‌اند و آن را پشت سر گذاشته‌اند و یا مزه تلخ آن را چشیده‌اند گزاف نگفته‌ایم.

انسان پس از شکست و ناکامی احساس یأس و ناامیدی و بعضاً‌ سرخوردگی می‌کند که این امر کاملاً‌ طبیعی است و در واقع این حالت ، واکنشی است که بدن در مقابل این حس ناخوشایند از خود نشان می‌دهد و علامت هشدار دهنده‌ای برای غلبه بر شکست و ناکامی است به شرط این‌که بتوان با اقتدار، پشتکار و جسارت ، شکست را به پیروزی دلچسب تبدیل کرد، حتی بعضی از افراد پیروزی و موفقیت خود را بعد از شکست بیش از هر چیز مرهون پشتکار و مقاومت خود می‌دانند.

در این وادی انسان‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند:

دسته اول کسانی هستند که بدبین و دچار ضعف شخصیتی هستند. این افراد بر این باورند که شکست و عدم موفقیت‌شان همیشگی و ماندنی است و احساس می‌کنند که دیگر به پایان راه رسیده‌اند و تمامی درها به رویشان بسته شده است. در این لحظه به مرور گذشته می‌پردازند و مرتباً‌ خود را سرزنش می‌کنند که اگر فرضاً‌ این کار را می‌کردم، حتماً‌ موفق می‌شدم اما غافل از این‌که به امید " اگر "ها نمی توان نشست.

اما دسته دوم افرادی هستند که با علم به این‌ که شکست و عدم موفقیت امری کاملاً‌ طبیعی و جزء جدایی‌ناپذیر نظام بشری است ، با درایت به دنبال دلایل شکست می‌گردند، در واقع این دسته از افراد با تجربه کردن نقاط روشن و تاریک و فراز و نشیب زندگی به حیات خود معنا و مفهوم می‌بخشند زیرا که انسان مقتدر تشنه ی مقابله کردن با سختی‌ها و غلبه کردن بر آنهاست.
این افراد هرگز تسلیم شکست نمی‌شوند و امید خود را از دست نمی‌دهند. شاهد زیبایی رنگین‌کمان بودن نیاز به صبر و تحمل دارد.